شعری از خانم پونه نیکوی

درحال وبلاک گردی بودم که اتقاقی به وبلاک سکوی سرخ بر خوردم ، یکی از شاعره های خوب و معاصرکه احساس زیبا و صداقت تحسین انگیزش اثر خاصی را در خوانندگانش

میگذارد . شعری از دفتر این شاعره را فقط یکبار خواندم و چنان به دلم نشست که از اظهار

آن عاجزم بدانجا که صبح فرداش که از خواب بیدار شدم ناخودآگاه این شعر زیبا را از حفظ

زمزمه میکردم ، حیفم آمد که در لذت این شعر زیبا، دوستان را شریک نکنم

.

.

دیگر درخت نیستم از نو تبر شوی
تنها برای شاخه من تیزتر شوی
دیگر درخت نیستم آتش به پاکنی
از هیزم شکسته من شعله ور شوی
تا آمدم برای شکفتن شکستی ام
سخت است در سکوت شکستن کمر شوی
دیگر درخت نیستم ای دارکوب پیر
از موریانه های دلم باخبر شوی
دیگر درخت نیستم و سایه نیستم
وقتش رسیده است کمی دربه در شوی
رودم اگرچه راه به دریا نمانده است
روییده ای به راه که سنگی قدر شوی
رودم اگر تو سینه برایم سپر کنی
سرمی کشم اگر تو هزاران نفر شوی

http://www.sakuibarsorkh.blogfa.com/