انسان

بر من این نکته آشکار است که روح من در فهم و ادراک همه ی حقایق نیرومند است
ولی مانند کوران باشیاء مینگرد و در مکتب حقیقت سخت نادان است
میدانید که در جهان طبیعت مرا بر اشیاء فرمانروائی و تسلط است
اما درست که بنگری میبینی در برابر اندک چیزی زبون و درپیش

فرومایه ترین مانعی مقهور و ناتوانم

مرا این درست است که زندگانی چیزی جز درد و اندوه نیست و نیک و بدش
ناپایدار است
میدانید که حواس و مشاعر من از همه چیز فریب میخورد و مایه ی
ریشخند ذرات وجود است
خلاصه آنکه ، بر من مسلم است که من انسانم
و این انسان بودن هم باعث فخر و هم مایه ی سرشکستگی من است

جان دیویز

شعری از اسلوچفسکی

گلی که شیطان چید

وقتیکه سرمای زمستان بار سنگین خود را بدوش دنیا بگذارد و دست و پای همۀ جانداران را با زنجیر مرگ بهم بندد

وقتیکه تاریکی نیمه شب بیابانها ی پهناور را در زیر خود بگیرد و زمین خاموش

در برابرجمال آسمان بزانو در افتد

در آن لحظه ، درین درۀ مرگ و خاموشی ، زیرا رنواسیمین و سرد ماهتاب ، شاخۀ

گلی لرزان و هراسان از میان برفها سربدر میکند و برگهای بلورین آن که گوئی تاروپودشان

را با زیبائی و لطافت بافته اند ، در گرمی شعله های صبح رنگ زندگی بخود میگیرند . رنگ

ارغوانی این گل اعجاز طبیعت است ، زیرا دردل این گل راز مرگ وجلوۀ اهریمن نهفته است . انگار

گرمی . حرارت است

هیچکس این گل را نمی بیند ، هیچکس آنرا نمی چیند . تنها آن کس که از سرما در حال احتضار است

در خوت مرگ گمان میبرد که این زادۀ زمستان ، این گل نادیدنی ، کنار اواز زمین رسته است

هر صبح و شام اشک مرگ سراپای این گل را که از درون گلبرگهای آن آهنگ نیستی بگوش میرسد

شستشو میدهد.... اما فقط آنکس که از فرط سرما ، بیحس و کرخت در میان برفها جان میسپارد میتواند

این گل مرگ را در کنار خویش ببیند

شعري از الكساندر سركيويچ پوشكين

شب

شب خاموش است، نزديك بستر من شمعي با شعله ي غم انگيز خود آهسته نور پاشي ميكند

مثل اين است كه شعرهاي من چون جويبارهاي عشق از سرچشمه دلم روان شده اند

همه جا در نظرم از وجود تو آكنده است

در تاريكي شب ديدگان تو را مي بينم كه با برق مهر ميدرخشند

و با نگاهي خندان به من مي نگرند

صداي دلپذير ترا مي شنوم كه در گوشي من زمزمه ميكند

دلدار من ترا دوست دارم .دوست دارم ، مال تو هستم .....مال تو هستم

پوشكين