شعری از اسلوچفسکی

گلی که شیطان چید

وقتیکه سرمای زمستان بار سنگین خود را بدوش دنیا بگذارد و دست و پای همۀ جانداران را با زنجیر مرگ بهم بندد

وقتیکه تاریکی نیمه شب بیابانها ی پهناور را در زیر خود بگیرد و زمین خاموش

در برابرجمال آسمان بزانو در افتد

در آن لحظه ، درین درۀ مرگ و خاموشی ، زیرا رنواسیمین و سرد ماهتاب ، شاخۀ

گلی لرزان و هراسان از میان برفها سربدر میکند و برگهای بلورین آن که گوئی تاروپودشان

را با زیبائی و لطافت بافته اند ، در گرمی شعله های صبح رنگ زندگی بخود میگیرند . رنگ

ارغوانی این گل اعجاز طبیعت است ، زیرا دردل این گل راز مرگ وجلوۀ اهریمن نهفته است . انگار

گرمی . حرارت است

هیچکس این گل را نمی بیند ، هیچکس آنرا نمی چیند . تنها آن کس که از سرما در حال احتضار است

در خوت مرگ گمان میبرد که این زادۀ زمستان ، این گل نادیدنی ، کنار اواز زمین رسته است

هر صبح و شام اشک مرگ سراپای این گل را که از درون گلبرگهای آن آهنگ نیستی بگوش میرسد

شستشو میدهد.... اما فقط آنکس که از فرط سرما ، بیحس و کرخت در میان برفها جان میسپارد میتواند

این گل مرگ را در کنار خویش ببیند