قهر و آشتی

چرا از هم قهر کردیم ؟

من اول خیال میکردم تقصیر توست ! آنروز وقتی با من جرف میزدی نگاهت جای

دیگر بود یا اگر نگاه میکردی فکرت پیش من نبود ، از ترس بوسه صورتترا عقب

می بردی و سر ترا از من میگرداندی

منهم به بهانه ای بر خاستم و از تو ودور نشستم و چشم وصورتمرا بیصفا کردم ، غزل

جان پرور عشق را گذاشتم و از این و آن صحبت بمیان آوردم ، دیدم که تو هم راضی

و راحت شدی ! دلم تپید ... گلویم از غصه گرفت

درد عشق را هر چه زیادتر کنی خوشتر است ! صحبت را بگفتگو کشاندم توهم کمک

میکردی ، آنقدر از دو طرف کشیدیم تا رشته گسست و من قهر کردم . مثل اینکه لب

پرتگاهی ایستاده باشم ، سرم گیج خورد و افتادم اما دستم بطرف تو دراز بود که بگیری

فریاد میزدم که نگاهم دار ! حتی برایت گفتم که دنبال بهانه ام که نروم ! شاید شنیدی

و خواستی نگاهم داری ، اما نتوانستی ، یا آنکه نخواستی ... آری دیدم که از این جدائی

خرسندی ... رفتم و همینکه بهوش آمدم صدای گریه ی دلم را شنیدم ، اما عقلم شادی

میکرد و میگفت چه خوب کردی بریدی ، چه باررنجی را بزمین گذاشتی ! کسی که ترا

نخواهد مثل باقی اهل دنیاست ، از دوست باید کشیدنه از مردم بیعلاقه ... ؟

توچه گناهی بمن گرفتی؟ وقتی از من قهر کردی چه حالی داشتی ؟ آیا در دل تو هم

سرشک می بارید ؟

من زار و نالان بودم اما عقل را که میشناسی ، یک جو رحم ندارد ، برای راحتی ما از

هیچ بی انصافی و خرابکاری خوداری نمیکند ! از تو بدها گفت و بهتانها زد ، لکن چون

دید که در دلم نمیگیرد ، عاقلانه دوائی اندیشید

گشت و بجای تو یکی پیدا کرد که بگمان او از تو بهتر بود . شاید هم از تو خوشکلتر بود

اما مثل تو نگاه نمیکرد، مثل تو حرف نمیزد ، عیبها ی صورت تو را نداشت ، آن زبانیرا

که من و تو با چشم صحبت میکردیم نمیدانست ... هر چه در او ترا جستم ندیدم

فغانم برخاست ، خوبیهای زمین و آسمان در نظرم پست شد و فهمیدم که بجز تو در عالم

خواستنی نیست ، آتش عشق از سرم شعله می کشید

شرم و خودبینی و عزت نفس را زیر پا گذاشتم و آمدم که بپایت بیفتم ، آمدم که پوزش

بخواهم ، اشک بریزم ، خود را بخاک بکشانم

اما وقتی روی گشاده ی تو را دیدم مثل این بود که در بهشت را بخاطر من گشوده اند و تو

در میان بهشت بانتظار من ایستاد ه ای و مرا بعشق و صفای ابدی میخوانی

وه که از آن قهر و آشتی ، عشق ما چه خوشتر و گرمتر شده

گناه آن قهر را تو بیخود بگردن من میگذاری ، منهم بیخود دست و پا میکنم و آن تقصیر

را بتو می بندم . راستی این است که بی مشورت من و تو دلمان از پیش خود این اسباب را

فراهم چید و میخواست ار این قهر و آشتی بر این عشق ، آبی بزند و آتش فرو نشسته را

شعله ور کند

افسوس که نمیشود باز گول دلرا خورد و گرنه چه خوب بود هر روز قهر و آشتی میکردیم